Na sali wielkiej i groźnej,
 szlachetnych tłum zasiada
 i nad Rzeczpospolitej losem,
 bez werwy wnioski składa.
 I przyszedł chudy i stary
 Klecha, co butę targa,
 ostrzega przed straceniem,
 kaznodziej Pieter Skarga.

Stara kobieta składa 
 do Pater Noster swe ręce.
 Potężni cnych lekceważą,
 prywaty jest coraz więcej.
 Boją się starzy i młodzi
 i drży strwożona warga.
 Przestrzega przed warcholstwem
 kaznodziej Pieter Skarga.

Istnieje czas na poprawę,
 choć chylim się ku upadkowi,
 a większość o swoje się troszczy 
 i senat niespiesznie się głowi.
 Rubieże w ogniu są stale
 i tonie ojczyzny barka.
 Kazanie ostatniej szansy,
 wygłasza Pieter Skarga.

na fotografii obraz: "Kazanie Skargi" pędzla Jana Matejki (1864)