Jest rok 1939, wakacje. Żądny przygód Piotr, dziewiętnastoletni student architektury, przyjeżdża na wakacje w rodzinne strony swojej nieżyjącej mamy, do Bedryczan na Wołyniu. Tam przyjmuje go pani Maria, przyjaciółka zmarłej jeszcze z czasów młodości. Przystojny młodzieniec od razu zwraca uwagę szesnastoletniej Marty, uroczej i zadziornej córki pani Marii. Młodzieniec, nie mogąc wysiedzieć w miejscu, urządza sobie długie spacery, podczas których wyłapuje do swojego szkicownika najpiękniejsze widoki.

Pewnego dnia Marta towarzyszy mu w przechadzce po ogrodzie, w pobliżu którego znajduje się prawosławna cerkiew. Kiedy podchodzą do płotu otaczającego świątynię, dociera do nich śpiew, który urzeka Piotra. Chłopak, nie mogąc zapomnieć właścicielki głosu, doprowadza do spotkania z nią. Swieta, trochę starsza od chłopaka, również zaczyna się nim interesować. Córka OUN-owca, obiecana młodemu, porywczemu Jegorowi, stara się zrobić wszystko, żeby choć na chwilę poczuć się wolną i prawdziwie kochaną. Po wielu dniach skrytego darzenia się uczuciami, Swieta decyduje się spędzić z Piotrem ostatnią noc przed jego powrotem do Warszawy. Doprowadza to do furii Jegora, który ma zamiar za wszelką cenę szukać zemsty. Widmo wojny i nieobliczalność młodego Ukraińca doprowadzają do tego, że Marta wraz z Ukrainką zmuszone są opuścić Bedryczany i udać się w bezpieczniejsze miejsce.

Podczas wojny dziewczyny nie chcą pozostać bierne, dlatego starają się jak najlepiej pomagać gospodarzom. Swieta uczy Martę pierwszej pomocy, a Polka odwdzięcza się jej nauką języka.

W tym czasie Piotr trafia do wojska, gdzie musi szybko dorosnąć i nauczyć się walczyć. Podczas kilkuletniej drogi młodzi wystawiani są na niełatwe próby. Wspierające się wzajemnie dziewczyny doznają wszystkiego, czego mogła się spodziewać kobieta w tamtych czasach, a oprócz tego zmuszone są doświadczać okrucieństwa rzezi wołyńskiej. Piotr jak prawdziwy mężczyzna przyjmuje to, co niesie wojna, trafiając dzięki swojej waleczności w szeregi Cichociemnych. Ale czy w obliczu wojny jego miłość do Swiety ma szansę na przetrwanie?

Adrian Grzegorzewski na motyw przewodni swojej debiutanckiej książki wybiera romans Ukrainki i Polaka na tle konfliktu pomiędzy ich narodami. Miłość cały czas przewija się przez książkę, mocniej zaakcentowana w jej kluczowych momentach, jednak całą historię zbudowało to, co działo się obok wątku głównego. Muszę przyznać, że na początku nie byłam przekonana, czy uda mi się tę książkę przeczytać, jednak nie oddałam jej nikomu innemu do zrecenzowania.

Nie zawiodła mnie intuicja i kilka stron później byłam już całkowicie wciągnięta w historię Swiety i Piotra. Przypadło mi do gustu to, w jaki sposób Grzegorzewski opisuje realia wojny. Robi to tak umiejętnie, że przeżywamy wszystko wraz z bohaterami, śmiejemy się, smucimy, boimy i zyskujemy nadzieję razem z nimi. Podoba mi się, że prawdziwe postacie historyczne spotykają się z tymi fikcyjnymi, uwiarygadniając je w ten sposób.

Warto podkreślić też głębsze refleksje, jakie z tej historii niewątpliwie każdy wyciągnie. Autor buduje sytuacje, które same pchają czytelnika do namysłu nad swoim życiem, a już na pewno nad losem tych, którzy polegli w czasie wojny. Na koniec mogę już tylko wyrazić nadzieję, że nie będziemy musieli długo czekać na następną książkę Adriana Grzegorzewskiego, bo już teraz jestem ciekawa, co jeszcze może nam zaproponować.

Polecam „Czas Tęsknoty" pasjonatom historii, którzy chcą o niej poczytać w trochę inny sposób.

Wszystkich panów proszę o niezrażanie się do książki przez określenie „romans", ponieważ szkoda tracić przez to dobrą lekturę, a poza tym nie jest to historia miłosna na poziomie tzw. kuchennych romansów, tylko przyjemna ballada wpisana w niesprzyjające miłości okoliczności, nadająca jej przez to charakter romantyczny w zupełnie innym stylu.

Recenzję przygotował Młodzieżowy Klub Recenzenta z Gimnazjum nr 19 w Krakowie; www.recenzje-mlodziezowe.blogspot.com.