Urodziła się około 967 roku w Gnieźnie. Była córką Mieszka i Dobrawy, młodszą siostrą Bolesława Chrobrego. Nadano jej imię Świętosława. Matka zmarła wcześnie. Owdowiały Mieszko pojął za żonę niemiecką księżniczkę Odę. Jego drugie małżeństwo spychało córkę Dobrawy na dalszy plan. Jej rodzony brat, Bolesław, został oddany na dwór cesarski, Świętosława żyła w osamotnieniu.

skandal na dworze

W tym czasie do Gniezna trafił jako zakładnik młody i przystojny wiking Olaf Tryggvason, który podawał się za syna króla Viku. O jego królewskim pochodzeniu miały świadczyć znaki runiczne wypalone na piersi. Nikt jednak nie wierzył w pochodzenie jeńca zdobytego na statku estońskim. Jedynie Świętosława obdarzyła go swą sympatią. Legenda mówi, że zauroczenie szybko przemieniło się w płomienną miłość.

Kiedy o romansie dowiedział się Mieszko, wybuchł skandal. Ojciec miał już bowiem plany wobec córki. Chciał wydać Świętosławę za Eryka zwanego Szalonym, pięćdziesięcioletniego króla Szwecji. To małżeństwo miało przypieczętować sojusz przeciwko Duńczykom. Tak też się stało.

ryzykowna miłość

Za czasów Mieszka ziemie polskie znajdowały się już w kręgu kultury chrześcijańskiej. Wychodząc za mąż za skandynawskiego władcę, Świętosława znalazła się w obcym świecie, gdzie czczono jeszcze mitologicznych bogów, takich jak Thor czy Odyn.
W Szwecji przyjęła imię Sygrydy [po szwedzku Świętosławy - przyp. red.]. Urodziła dwoje dzieci, córkę Holmfridę i syna Olafa Skőtkonunga, nakłoniła też męża do wojny z Danią.

Małżeństwo komplikowała postępująca choroba psychiczna Eryka. Objawy obłędu się zaostrzały. Po pokonaniu Duńczyków król postanowił złożyć Odynowi w ofierze swego syna.

Świętosława, chcąc chronić dziecko, otruła męża. Aby nadać morderstwu rytualny charakter, kazała podpalić dwór i świątynię w Uppsali. Wśród ludu rozeszły się pogłoski, że na dworze doszło do konfliktu między Thorem a Odynem, pierwszy z nich zabił króla Eryka, a drugi w odwecie spalił świątynię swego rywala.

on, ona i ci inni

Świętosława, zwana Dumną (Sygryda Storrada), jako wdowa stała się jedną z najbardziej pożądanych partii w Skandynawii. Wielu zalotników walczyło o jej względy. Wciąż młoda, piękna i dumna królowa odrzucała te propozycje.

Według legendy zaprosiła do Uppsali najbardziej zagorzałych zalotników i kazała podpalić dwór, w którym biesiadowali. Wolna, koniecznie chciała poślubić byłego kochanka, wtedy już króla Olafa, władcę Norwegii. Ten jednak odrzucił Świętosławę. Miłość urażonej królowej szybko zamieniła się w nienawiść.

W rok po śmierci męża poślubiła króla Danii, Swena Widłobrodego. To właśnie za jej namową doszło do wojny przeciw Norwegii. Około roku tysięcznego rozegrała się wielka bitwa na wodach Őresund, zwana bitwą Trzech Króli. Olaf, król norweski, poległ w walce, a jego armia poniosła klęskę. Oto jak działa siła urażonej dumy odrzuconej kochanki.

matka królów

Małżeństwo królowej Świętosławy i króla Danii również nie było szczęśliwe. Może miały na to wpływ podejrzenia, iż było ono jedynie drogą do zemsty na Olafie Norweskim.

Pod koniec swego życia (ok. 1007 roku) król odesłał małżonkę do Szwecji, stamtąd królowa udała się na dwór swego brata, Bolesława Chrobrego.

Z małżeństwa z królem Danii Świętosława, miała dwóch synów i trzy córki. Po śmierci Svena Widłobrodego starszy z nich, Harald, objął tron Danii, a młodszy, Kanut, zasiadł na tronie angielskim. Świętosława do śmierci pozostawała w Anglii, jako królowa matka. Zmarła ok. 1020 roku prawdopodobnie w Londynie.

Była matką trzech władców ówczesnej Europy: króla Szwecji - Olafa Skőtkonunga, króla Danii - Haralda II Svensona, oraz króla Anglii - Kanuta II Wielkiego. Jej wnuczka Gunhilda była żoną cesarza Henryka III.