Michał Bułhakow, autor słynnej powieści "Mistrz i Małgorzata", urodził się w 1891, był dramaturgiem, nowelistą i powieściopisarzem.

Jego ojciec -  Afanasyj (1859 - 1907) był pracownikiem oraz profesorem kijowskiej Akademii Duchownej, cenionym historykiem religii oraz autorem wielu prac naukowych. Jego matką była Warwara Michałowna Pokrowska (1869 - 1922).

Po przedwczesnej śmierci męża, który zmarł na nerczyce zresztą, tak jak i Michał, zajęła się domem i dziećmi. Cała rodzina w 1907 r. przeprowadziła się do Kijowa, gdzie pisarz przeżył lata dorastania.

W 10 lat po śmierci męża, w 1918 r., matka wyszła powtórnie za mąż za chirurga Iwana Pawłowicza. W 1900 r. Bułhakow poszedł do wstępnej klasy gimnazjalnej, a rok później został pierwszoklasistą.

Początki i życiowe trudności

Jego pierwszym dziełem literackim były „Przygody Światłany". Gimnazjum kończy z całkiem dobrymi wynikami w 1909 r. i rozpoczyna studia na wydziale medycyny na Uniwersytecie św. Włodzimierza (1909 r.- do 1916).

26 kwietnia 1913 r. żeni się z Tatianą Nikołajewską Łappa, o rok od siebie młodszą, a wraz z nią w 1916 r. udaje się na front południowo-zachodni, gdzie pracuje jako medyk wojskowy.

We wrześniu 1917 r. opuszcza Nikolskoje, a na przełomie zimy i wiosny, zwalnia się z wojska i powraca wraz z żoną do Kijowa, gdzie otwiera prywatną praktykę jako wenerolog.

W 1919 r. pod wpływem ataków bolszewickich Bułhakow opuszcza dom. Wypędzony przez Petlurę, a zmobilizowany przez bolszewików, trafia na Kaukaz w służbie medycznej białej armii. Natchniony przeżyciami w służbie pisze opowiadanie „Niezwykłe przygody doktora", które później opublikuje. Także i „Czerwona korona" oraz „Należny zachwyt" to powieści pisane podczas pobytu na Kaukazie.

W czasach nieco późniejszych pisał humoreski takie jak „Samoobrona" oraz wiele opowiadań, których większość zostaje spalona przez samego twórcę. Potem Bułhakow wyjeżdża do Bułunu, a po krótkim tam pobycie, podejmuje podróż przez Kijów do Moskwy. Znajduje tam pracę na wydziale literackim Gławopolitprowiatu. Rozpoczyna współpracę z wieloma gazetami, gdzie zamieszcza swoje dzieła i kroniki. Po pewnym czasie Michał porzuca jedną z trzech żon Tatianę i wiąże się z Jewgieniewną Białozierską. Największym przyjacielem Michała został profesor Mikołaj Lanin, filozof i logik.

W marcu 1924 r. ukazała się „Diaboliada" a w lutym „Fatalne jaja". Trzeba zaznaczyć, że Diaboliada miała szczególny wpływ na stworzenie przyszłego, największego jego dzieła. W 1926 zawiera umowę na adaptację dramaturgiczną z CHAT-em. Wkrótce potem do Bułhakowa przyjechali funkcjonariusze EPU z nakazem rewizji. Udało im się zabrać tylko „Psie serce" i osobisty dziennik pisarza.

Teatr

Przygodę z teatrem pisarz rozpoczyna w kwietniu 1925 r., kiedy to dostaje list od reżysera Borysa Wirszyłowa. Na początku października w teatrze pojawia się sztuka stworzona na podstawie powieści „Dni Turbinów". Na scenie pojawiły się także inne sztuki stworzone przez pisarza. Po dziesięcioletniej pracy z teatrem, sztuki Bułhakowskie zostają z niego usunięte. Pisarz popada wtedy w wielkie załamanie napędzane kiepską sytuacją finansową.

Nowa nadzieja

Pod koniec marca w 1930 r. do Bułhakowa przychodzi delegacja TRAM-u Teatru Młodzieży Roboczej. Szesnastego stycznia 1932 r, zostaje wznowiona sztuka „Dni Turbinów". Niewykluczone, że była to wola samego Stalina. Umożliwił on Bułhakowowi zatrudnienie w charakterze asystenta reżysera w Teatrze Artystycznym, oraz konsultanta w Teatrze Młodzieży Robotniczej.

W czasie pracy dla nowego teatru Bułhakow kontynuował pisanie "Mistrza i Małgorzat"y. W 1934 r. na zamówienie Teatru Satyry, powstała sztuka „Iwan Wasilewicz", która opowiadała o przeniesieniu Iwana Groźnego w czasy współczesne. Wiosną 1935 r. powstała pierwsza wersja sztuki „Aleksander Puszkin", która była kontynuacją Iwana Wasilewicza.

Jesienią 1936r.  Bułhakow podjął na nowo zapiski rozpoczęte w 1929r., zatytułowane „Tajemnemu przyjacielowi", zmieniając w nich tytuł na „Notatki nieboszczyka". Pod koniec 1937r., Michał zaprzestał tworzenia "Notatek nieboszczyka" i postanowił ukończyć swoją wielką powieść.

28 maja 1938 roku pisarz ukończył tworzenie powieści zapisanej ręcznie w sześciu zeszytach, którą później na maszynie przepisała siostra Heleny Siergiejewny - jego żony, Olga Bokszańska.

Ostatki sił

Jesienią 1939 roku wyjechał z żoną do Leningradu i tam zaczął odczuwać pierwsze oznaki choroby. Diagnozę znał bardzo dobrze, była to nerczyca. Jego stan zdrowia na przemian pogarszał się i poprawiał. Przez cały czas byli z nim żona i przyjaciele. Do lutego 1940 r., pisarz dyktował ostatnie poprawki do "Mistrza i Małgorzaty". Bułhakow zmarł 10 marca 1940 r. Spoczął w Moskwie na cmentarzu Nowodiewiczym. Piętnastego marca „Litieraturnaja Gazieta" pisała w nekrologu o twórcy bardzo wielkiego talentu i kunsztu, który zostanie zapamiętany w historii literatury.

Informacje zaczerpnięte z ksiązki "Mistrz i Diabeł" Andrzeja Drawicza, kompletnej biografi Michała Bułhakowa.

Zdjecie pobrane ze strony kbroszko.dominikanie.pl