Ciekawa lektura. Pomimo prawie trzystu stron czyta się ją z rosnącym pragnieniem odkrycia wszystkich tajemnic.

Dorota Terakowska jest jedną z popularniejszych polskich pisarek. Powszechnie znana jest jej książka „Córka czarownic", opowiadająca o dojrzewaniu i poznawaniu świata.

„Córka czarownic" to książka fantasy, która w niczym nie ustępuje zagranicznej literaturze tego gatunku. Jak można wywnioskować z tytułu, występuje w niej wiele elementów magicznych, jednak nie dominują one fabuły tak jak magia np. w „Harrym Potterze".

Dorota Terakowska zadebiutowała książką „Władca Lewawu" wydaną w 1989 roku, choć już wcześniej w jej szufladzie leżała „Córka czarownic", której nikt nie chciał jednak wydać. Przyczyną była cenzura państwowa, która w tamtych czasach decydowała o możliwości ukazania się wszelkich publikacji. W książce dopatrzono się zbyt wielu podobieństw do panującego wówczas systemu komunistycznego. Wyrażać je mieli źli najeźdźcy i zniewolone przez nich królestwo, będące na skraju nędzy.

Książka opowiada o dziewczynce, którą, jak mówi sam tytuł, wychowują czarownice. W pierwszych rozdziałach fabuła rozwija się dosyć wolno i jest nudna, ale z czasem nabiera tempa. Od początku do prawie końca książki nie znamy imienia głównej bohaterki, czyli owej córki czarownic. Jednak to specyficzne zamazywanie tożsamości ma znaczenie zarówno dla czytelników, jak i całej historii. Do siódmego roku życia bohaterka wychowywana jest przez czarownicę pierwszą. W tym czasie uczy się historii Wielkiego Królestwa (nie wiemy dlaczego, co potęguje naszą ciekawość). Po siedmiu latach dziecko zostaje przekazane czarownicy drugiej, następnie trafia do kolejnej i jeszcze następnej. Każda z czarownic przekazuje jej inną wiedzę i uczy cennych umiejętności. Będą one jej potrzebne w wypełnieniu swojej misji.

Jestem pewna, że książka pozytywnie was zaskoczy. Jej zaletą jest ponadczasowość, więc śmiało można po nią sięgać niezależnie od wieku. Czyta się ją naprawdę łatwo i przyjemnie.