Nie trzeba mieć siwych włosów, by być uznanym pisarzem.

W 2009 roku do kin wszedł film „Wojna polsko-ruska". Była to ekranizacja książki Doroty Masłowskiej, wydanej, gdy dziewczyna miała zaledwie 19 lat.

W głowie autorki

Głównym bohaterem jest Silny, „dres" często popadający w konflikty z prawem, niestroniący od alkoholu i narkotyków. Jego dziewczyna, Magda, uwielbia wizyty w solarium i luksusowe kosmetyki. Ich związek przypomina nieustającą wojnę. W ciągu kilku szalonych dni Silny poznaje kilka zupełnie innych kobiet: gotkę, Andżelę - pesymistkę i zagorzałą dziewicę, Nataszę - narkomankę i miłośniczkę wąchania zupek w proszku oraz Alę, wrażliwą wolontariuszkę z dobrego domu. Po serii rozbojów i bijatyk Silny trafia na komisariat, gdzie przesłuchuje go sama... Dorota Masłowska. Dowiaduje się, że jest tylko elementem fabuły, która dzieje się w jej głowie. W konsekwencji trafia do szpitala, gdzie umiera i trafia do piekła, które okazuje się studiem telewizyjnym, a on - gościem programu talk-show.

Talent czy beztalencie?

Książka wzbudziła wiele kontrowersji, ponieważ autorka nie szczędziła w niej wulgaryzmów i opowiadała o specyficznym środowisku dresiarzy. Recenzje były bardzo podzielone. Jedni zarzucali autorce brak talentu pisarskiego, tworzenie dla rozgłosu, inni zwracali uwagę na niespotykaną narrację (cała akcja dzieje się w głowie autorki, która jest jednocześnie bohaterką książki i dowolnie wpływa na przebieg wydarzeń), realizm fabuły oraz wierne odwzorowanie języka miejskich blokersów. Bez względu na opinie, kariera pisarska Doroty Masłowskiej zaczęła nabierać tempa. W 2005 roku ukazała się jej druga książka - „Paw królowej".

Gdy życie zabija

Kolejnym, nieco mniej znanym przedstawicielem „młodej" literatury jest Mirosław Nahacz. Jako pisarz zadebiutował w 2003 r. książką „Osiem cztery", opowiadającą o pokoleniu autora. Fabuła powieści toczy się podczas imprezy, na której dominują narkotyki i alkohol. Narracja przypomina relację półprzytomnego uczestnika tamtych wydarzeń.

Nahacz w chwili debiutu miał zaledwie 18 lat, co wielu krytyków porównywało z debiutem autorki „Wojny polsko-ruskiej". Jego twórczość dobrze charakteryzuje komentarz pisarza, Andrzeja Stasiuka: „Rzeczywistość nabrała ochoty na wypowiedź i w tym celu wybrała sobie Nahacza, a on zgodził się jej wysłuchać i zapisać. Tak, Szanowne Panie i Panowie, Mirosław Nahacz jest wybrańcem". Nahacz doskonale ukazywał zawiłość realiów, w których obecnie żyjemy, oraz problemy młodych ludzi, nieudolnie próbujących się w nich odnaleźć. Jednak właśnie przykład „wybrańca" udowodnił, że ich pokonanie nie jest proste. 24 lipca 2007 roku zwłoki pisarza znaleziono w jego warszawskim mieszkaniu. Prawdopodobnie popełnił samobójstwo.

Warto ich czytać?

Dlaczego młodzi ludzie biorą się za pisanie? Na początku sam fakt, że autorem jest nastolatek, wzbudza w nas ciekawość. Myślimy sobie: „co taki małolat wie o życiu?". Wydaje nam się, że nie jest on w stanie sklecić jednolitej fabuły, a co dopiero spowodować głębsze przemyślenia. Jednak to właśnie jest największe zaskoczenie związane z „młodą" literaturą. Nastoletni pisarze starają się pokazać nam swój własny, nieuporządkowany świat, ukazując rzeczywistość, która towarzyszy im na co dzień. Wulgarny język jest sposobem narracji, a przedstawione sytuacje cząstką tego, co autor chce nam przekazać. Dla niektórych może być to forma pamiętnika, w którym wylewają swoje pozytywne lub negatywne uczucia. Inni starają się dociec, jacy jesteśmy.

Stawiają własne pytania

Najbardziej wyjątkowe jest ich podejście do tematu. Wywołując kontrowersje, prowokują do głębszego przeanalizowania problemu. Nie narzucają nam swojego zdania, lecz umiejętnie je przedstawiają. Narkomania, alkoholizm i śmierć nie stanowią dla nich tematu tabu. Są metodą na ukazanie problemów współczesnych ludzi, ich zagubienia i bezsilności. Niektórych to bulwersuje, innych zachwyca. Jedni uważają, że jest to efektowny sposób na zdobycie sławy, drudzy, że książki młodych ludzi otwierają nam oczy na zasadnicze problemy.